Eindelijk was het dan weer zover, 4 dagen met de Lamlash de Noordzee op. Door wat langer te gaan, kunnen we wat verdere wrakken bezoeken. Door het weer werd de trip met 1 dag ingekort, maar vrijdagmorgen gingen we dan toch. Vanuit DTE waren Patrick, Suzanne, Michel, Rob (van M) en Bart van de partij.
Donderdagavond ingescheept en hier werden alvast de eerste sterke verhalen gedeeld. Maar ook de wereldproblematiek en de zin en onzin van klimaatmaatregelen hebben ruim aandacht gehad. Geen conclusie natuurlijk.
Vrijdagmorgen uitgevaren naar het eerste wrak: De SS Trevier, of rode Poon, zoals het geheten heeft voordat het wrak geïdentificeerd werd. Een 5 uurtjes (ongeveer 30 mijl) varen vanaf IJmuiden. 
De golven waren nog redelijk, met als gevolg dat een groot deel van de opvarenden in meer of mindere mate onwel waren. Ik heb het fenomeen projectiel braken twee maal mogen aanschouwen. Geen pretje om te zien maar het betreffende DTE-lid keek enigszins opgelucht daarna, dus ik neem aan dat het voor een goed doel was.
Na een succesvolle ankering op het wrak, konden we dan naar beneden. Het anker lag op 27 meter, dicht bij de boeg. Wat een festijn van vis! Grote steenbolken, joekels van Noordzeekrabben. Echt een Noordzeeduik zoals je je die voorstelt. Het was ons en anderen echter opgevallen dat de ankerkabel vast zat aan een vissersboom en die zag er niet heel stabiel uit. Dus werd een poging gedaan deze opnieuw vast te zetten, maar dat was onsuccesvol. ’s avonds nieuw plan: We ankeren en gaan de volgende ochtend naar een een ander wrak: De “Fred Olafson” Naam onbekend, dit zou de reder zijn volgens wrecksite zou dit wel eens de SS Biaritz kunnen zijn van de Fred Olsons Line. Hoe dan ook Een stoomschip, waarvan de boeg nog mooi overeind staat. Vanaf nu noem ik haar de Fred Olafson.
De avond weer doorgebracht met, nou ja ongeveer hetzelfde als de voorgaande, maar dan andere onderwerpen.
De volgende ochtend geankerd op de Fred Olafson. Net voor 12 uur gingen Rob en ik als eerste, vol verwachting, naar beneden. Bij het ankerpunt aangekomen bleek de ankerlijn los te zijn geraakt van de het wrak. Ik was nog optimistisch en probeerde via de guide line nog bij het wrak te komen, maar die zat natuurlijk ook niet vast. Dus omgedraaid en bij de opstijging, Suzanne, Michel, Jolanda en Karl ook moeten teleurstellen dat dit geen duik ging worden. Dus teruggekeerd aan boord. Het hele Lamlash team heeft nog een nieuwe ankerpoging gedaan om opnieuw vast te maken, onder aanvoering van onze eigen Patrick. De ankerlijn zat dit keer wel vast (staalkabel om flink aantal stalen I-profielen), maar nu werden de boeien van de afdaallijn onder water getrokken, rara. Maar helaas geen duik omdat de stroming te hard was toen er eindelijk vastgemaakt was, wel een prachtige zonsondergang.
Ik heb wel weer een paar nieuwe krachttermen geleerd en in het kader van democratisch leiderschap geleerd dat de uitroep “Je moet naar je personeel luisteren!!”, geen enkel effect lijkt te hebben. Ook interessante dynamiek van theorieën over de oorzaak van de verdwijnende boei. Klinkt als een Kuifje boek, maar dan met nog meer fantasie.
In ieder geval kon de avondkentering wel gehaald worden en dat hebben we gedaan. Prachtig wrak, met een wederom heel veel leven. Midscheeps stonden de boilers nog redelijk intact. In de boilerpijpen de prachtige gehoornde slijmvis , en in de andere boiler dacht Rob zelfs een octopus gespot te hebben. Nog even de voorsteven bekeken, maar net te weinig tijd, dus dat is voor de volgende duik. Rob’s observatie gaf aan boord weer stof voor een nieuwe discussie: Is een octopus een inktvis of is een inktvis een octopus en de les dat een octopus een inwendig skelet heeft…. dat er niet is.
Omdat Patrick en Rob er geen genoeg van konden krijgen werd er spontaan nog een nachtduik georganiseerd en sprongen zij om 00:15 opnieuw overboord voor een, naar zeggen, prachtige nachtduik. Nog meer vis dan overdag. Resultaat was wel dat we rond 2:00 in ons bedje lagen en er om 5:30 weer uit mochten voor de duik van 6:30. Maar het was opnieuw de moeite. De boeg staat prachtig overeind en de ankers hangen nog uit de ankerkluizen, alsof het schip nog aan het varen is. Een imposant gezicht als je eronder zwemt. Prachtig contrast met het groenige Noordzee water.
Vanaf hier is koers gezet richting IJmuiden met als laatste stop het wrak de Breydon Widgeon, een 28 meter lange trawler, die bijna helemaal intact, rechtop op de zeevloer staat. Het zicht was matig, maar de zee van anjelieren op de huid van het schip en de grote scholen vis, en een individuele Kongeraal die besloot maar eens vrij rond te zwemmen maakten deze duik wel af.
Onderweg naar de haven was er door Jolanda nog gezorgd voor de klassieke afsluiting: Kippenpoten met sla en friet. Eerlijk is eerlijk Erik was verantwoordelijk voor de friet. Lekker nagenieten in het zonnetje met zicht op zee voeren we de haven in, waar Kathalijne al op ons stond te wacht. Nou ja op Rob eigenlijk, maar ik neem maar even de vrijheid. Het leverde nog wel deze pracht foto van de aankomst op.
Wat een weekend, mede ook dankzij deze mensen die er weer een onvergetelijke trip van maakten:
Speciale dank aan Jolanda voor de heerlijke maaltijden, Mark voor het organiseren, Hans voor het schipperen, Peter voor veiligheid, Erik en Will voor de vastmaak acties, Victor en Karl voor de mooie discussies en verhalen, Fred voor alle technische werkzaamheden.
Patrick voor de organisatie vanuit DTE (en de nieuwe verlichting aan boord)
En natuurlijk dank voor de foto’s van Patrick, Peter, Suzanne, Michel en Bart