Zeven leden van Duikteam Eindhoven een lang weekend op de Noordzee, dat was het plan van 27 t/m 30 september 2018. Helaas leek het weer roet in het eten te gaan gooien en al in het weekend ervoor begon de discussie over windsterktes, golfhoogtes en andere parameters die zouden bepalen of we we konden gaan en zo ja, wanneer. 
Vrijdagochtend was er dan toch het verlossende woord van schipper Hans: we schepen vrijdagavond in, vertrekken zaterdagochtend vroeg en met een beetje geluk kunnen we zondagochtend ook nog net een duikje meepakken, voordat het echt te gek wordt met de golven.
Dat laten we ons geen twee keer zeggen natuurlijk en vrijdagmiddag togen zes leden richting IJmuiden om ’s avonds in te schepen. Organisator Patrick, samen met Edward, en wrakduik-specialty cursisten Henri en Wesley en Michel en Bart in de veegwagen. Pierre moest helaas verstek laten gaan.
Aan boord bleken van de Lamlashcrew ook Mark, Jackie, Jan, Thea en Wil van de partij. Hans en Peter waren er als schippers bij en andere Hans was puur voor de lol mee. De vrijdagavond gezellig kennisgemaakt en niet te laat de kooi in want afvaart was voor 8:00 uur. Zaterdagochtend bleek een prachtige ochtend. Het zonnetje scheen volop en de wind viel erg mee. Rond 10:30 uur waren we dan ook bij de eerste duiklocatie: De Bridon Widgeon. Een mooi begroeid wrak van ongeveer 28 meter lang. Patrick kreeg de mooie taak om het anker weg te leggen, samen met Wil. Voor Henri en Wesley werd dit de eerste Noordzeeduik. Na een dikke drie kwartier werd de stroming dusdanig dat we besloten een eind aan de duik te maken, maar dat was zeker niet uit verveling. Wat een hoop vis en natuurlijk ongelooflijk veel anjelieren. Iedereen was enthousiast over de mooie duik en het uitbundige leven.
Van de Breydon werd de tocht hervat richting de Vinca Gorthon. Dit 166 meter lange vrachtschip is in 1987 van stapel gelopen om in 1988 te zinken als gevolg van een schuivende lading in wat ruwer weer. Omdat het gezonken was boven op een gasleiding is nog een poging gedaan het schip te bergen door het eerst in stukken te zagen. De bergingspoging is uiteindelijk gestaakt na een dodelijk ongeval met een beroepsduiker tijdens de berging. Gevolg is wel dat het nu in mootjes op de bodem ligt, met de berg- en zaagkettingen er nog naast.
Aangekomen op het wrak was het wederom Patrick die het anker mocht wegleggen. Dat ging niet geheel vlekkeloos, maar uiteindelijk lag de Lamlash dan toch vast (aan de gasleiding…). Ook hier weer een prachtige duik. Afgezien van een doorgesneden gidslijn verliep de duik ook hier goed. Zowel Wesley als Henri hebben hier hun tweede wrakduik gemaakt en dat ging uitstekend. Zelfs de doorgesneden gidslijn kon Wesley niet van de wijs brengen. Echt geweldig.
De avond en nacht werden doorgebracht bij dit wrak, zodat er de volgende ochtend weer op gedoken kon worden. Maar niet nadat Mark ons een geweldige hutspot met klapstuk had voorgeschoteld naar aanleiding van het Leidens Ontzet.
Ik moet eerlijk toegeven dat de avond daarna niet meer zo lang geduurd heeft voor ondergetekende. Maar dat lag niet aan de hutspot.
Zondagochtend om 11:00 uur was het tij weer rijp voor nog een laatste duik. Nadat de experts vanaf 8:00 uur wat angstig naar de golven hadden gekeken, hebben we uiteindelijk besloten dat ze ruim onder de meter zaten en er dus veilig gedoken kon worden. Het was een heerlijk ontspannen duikje, zeker nu het iets duidelijker was, waar we op dit 160 meter lange monster nu eigenlijk aan het duiken waren. Het schip ligt op haar bakboord op 33 meter diepte, wat overigen betekent dat stuurboord op ongeveer 10 meter diepte ligt. Het ruim is zo ongelooflijk groot dat je echt geneigd bent er even in te zwemmen, wat Mark en Edward dan ook gedaan hebben in een poging een stukje te bergen. Helaas bleek de Vinca niets te willen prijsgeven, volgende keer beter.
Helaas was dat ook meteen de laatste duik en begon de ongeveer 4 uur durende terugvaart naar IJmuiden. De voorspelling was dusdanig dat er geen sprake was van nog een extra duik, maar de frituurpan maakte veel goed.
Pierre kon er deze trip niet bij zijn, maar men was hem nog niet vergeten, getuige bijgevoegde foto. Kennelijk was de liftconstructie de vorige trip door Pierre geïnspecteerd en had men deze keer voorzorgsmaatregelen getroffen. Woorden zijn verder overbodig, lijkt me.
Via deze weg nog even hartelijk dank aan Patrick, voor het organiseren en het volharden in de overtuiging dat er gewoon gevaren kan worden. Dit heeft deze heerlijke tocht toch weer mogelijk gemaakt.
